De uitdrukking Deus ex machina komt uit het klassieke theater en betekent letterlijk 'god uit een machine', omdat theaterauteurs in de tijd van de oude Grieken en Romeinen een god ten tonele voerden wanneer hun verhaal stokte. Een deus ex machina is met andere woorden een narratieve techniek die, als een donderslag bij heldere hemel, een onverwachte ontknoping aan een verhaal geeft, een kunstgreep die alleen door een goddelijke of bovennatuurlijke persoon kan worden uitgevoerd. Zo’n verrassende wending lag aan de basis van het ontwerp van het Cultureel Centrum, zoals het Leietheater tijdens de ontwerpfase werd genoemd.

De tijdelijke samenwerking tussen ATAMA & V+ architecten verraste met een alternatieve locatie voor het gebouw en de ondergrondse parking. Het herzien van de ondergrondse parking zou niet alleen meer ruimte vrijmaken voor een park met echte bomen, maar ook de impact van lawaai en trillingen in de zaal verminderen. De belangrijkste reden om het theatergebouw naast het museum te plaatsen, tegenover het administratief centrum, was om de civitas, of de dichtheid van de stedelijke kern, te versterken. Hierdoor zou het geheel, als sociale condensator, meer betekenen dan de som van de delen. Door het theater naast het museum te situeren rond een park, gaven architecten Marie-Josée van Hee en Robbrecht & Daem het stedenbouwkundige plan een echte grande finale. De heraangelegde markt en de Leiboorden kregen zo een noodzakelijk, stedelijk groen sluitstuk.